လူမခြဲသာေသာအေၾကာင္း ...

Tuesday, July 10, 2012

      
          အခ်ိန္တန္လွ်င္ လူတိုင္းလိုလို အိမ္ေထာင္ျပဳၾကၿမဲျဖစ္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင္႔ အိမ္ေထာင္တည္ၾကေသာ္လည္း အႏွစ္ သာရႏွင္႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသိသူ နည္းလွသည္။ အိမ္ေထာင္ဟူသည္ အဘယ္နည္း။ အဘယ္႔ေၾကာင္႔ အိမ္ေထာင္ျပဳရပါသနည္း။

          ကမၻာေပၚတြင္ လူေတြနည္းရာမွမ်ားလာသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေမြးဖြါးျခင္းျဖင္႔သာ သားစဥ္ေျမးဆက္ျပန္႔ပြါးသည္႔ လက္ေတြ႔ သာဓကကိုလည္းေကာင္း၊ ေထာက္လွ်င္ လူမွန္သမွ်သည္ ေရွးဦးပထမလူဖခင္တစ္ဦးႏွင္႔မိခင္တစ္ဦးတို႔မွ ဆင္းသက္ခဲ႔သည္ဟု ဆိုႏိုင္ သည္။ ေယာက်္ားႏွင္႔မိန္းမသည္ လူစာရင္း၀င္ပံုတူေသာ္လည္းခႏၶာဖြဲ႔စည္းပံု ကြဲသည္ကိုေထာက္လွ်င္ လူအျဖစ္၌ အိမ္ေထာင္အတြက္ ဒီဇိုင္းပါၿပီးေၾကာင္း အလြယ္သိႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အိမ္ေထာင္သည္ ယဥ္ေက်းမႈထံုးတမ္းမဟုတ္။ သားသမီးတို႔ အခ်ိန္တန္လွ်င္ မိဘ အုပ္ထိန္းမႈမွထြက္၍ တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူၾကျခင္းကို မည္သည္႔လူမ်ိဳးဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈ၌မဆို အိမ္ေထာင္ကိုမဂၤလာတစ္ပါးအျဖစ္ တေလးတစားျပဳၾကျခင္းသည္မွာ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။

          တဖန္ အိမ္ေထာင္၏အဓိပၸါယ္ကိုရွာလွ်င္ အိမ္ေထာင္ဖက္တို႔အၾကားနားလည္မႈ အေရးႀကီးဆံုးဟု အမ်ားကလက္ခံသည္။ နားလည္မႈသည္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးက ကိုယ္ႏွင္႔ထပ္တူသေဘာထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ လင္ႏွင္႔မယားတလံုးတ၀ တစ္ကိုယ္ တစ္စိတ္တည္းရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ႔သို႔ေသာအိမ္ေထာင္သည္ ၿပိဳလဲစရာမရွိ။ ေပ်ာ္စရာအတိသာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ေမာဟ၊အတၱမာနမကင္းေသာ ေလာကီသားက်ားႏွင္႔မတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ထိုသို႔မျဖစ္ႏိုင္။ ျဖစ္ေရာျဖစ္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ထိုအတြက္ မည္႔သည္႔အရာ၊ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားလိုအပ္ပါသနည္း။

Continue Reading | comments

အေမွာင္ကြယ္ေနေသာ အျမင္အာရံု...

Sunday, July 8, 2012

        လူတိုင္းအတြက္ အျမင္အာရံုသည္ အလြန္အေရးပါလွပါသည္။မ်က္စိသည္တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ 

သည္႔ လူ႔အဂၤါရပ္တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ လူတစ္ဦးသည္ မ်က္စိအျမင္ကိုအားထားၿပီး၊ ဘ၀ေကာင္းက်ိဳးအမ်ိဳး မ်ိဳးကို ထမ္းေဆာင္ရပါသည္။ သြားလာေရးမွာေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ပညာသင္ၾကားေလ႔လာေရး မွာေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဘ၀အတြက္အလုပ္လုပ္ရာမွာေသာ္လည္းေကာင္း လူတုိင္းအျမင္အာရံု၏အက်ိဳးကိုသိထား 

ၾကၿပီးျဖစ္သည္။

          အျမင္အာရံုခ်ိဳ႕ယြင္းသူတစ္ေယာက္မွာ မ်ားစြာေသာအခက္အခဲရွိလာသည္။ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါႏိုင္။ သူမ်ားလုပ္သလို လိုက္ၿပီးမလုပ္ႏိုင္။ တစ္ပါးသူတစ္ေယာက္ကို အနည္းႏွင္႔အမ်ား အားထားရသည္။ ဒီေန႔ မိမိသည္ အျမင္အာရံုေကာင္းေနသူျဖစ္ပါက ဘယ္ေလာက္၀မ္းသာစရာေကာင္းတယ္ဆုိတာကို မေမ႔သင္႔သလို၊ မ်က္စိအာရံုမေကာင္းသူေတြကို စာနာေထာက္ထားသင္႔ပါသည္။

          သာမန္အားျဖင္႔ လူတို႔အေနျဖင္႔ အျမင္အာရံုလို႔ ေျပာလွ်င္ ကာယမ်က္စိဟုသာ ထင္မွတ္ၾကပါသည္။ တကယ္တမ္းတြင္မူ ကာယမ်က္စိကြယ္ေနသူမ်ားပင္လွ်င္ ျမင္ႏိုင္သည္႔ အစြမ္းတစ္ခုရွိပါသည္။ ထိုအျမင္မွာ အာရံုမ်က္စိျဖစ္ပါသည္။ မ်က္စိမျမင္သူတစ္ ေယာက္မွာ မ်က္စိအာရံုမေကာင္းေပမယ္႔ အာရံုမ်က္စိနဲ႔ၾကည္႔ၿပီး ခံစားေတြ႔ျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိပါသည္။

          ေနာက္တစ္ခုမွာ ပညာမ်က္စိျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာလံုး၍ ေရခံုးေၾကာင္းကို ကာယမ်က္စိႏွင္႔ျမင္ႏိုင္သည္႔ အေျခေနတစ္ခုကို ပညာရွင္မ်ားက ပညာအေျခခံတြက္ခ်က္စူးစမ္းေလ႔လာၿပီး ပညာမ်က္စိျဖင္႔ ၾကည္႔ျမင္ႏိုင္ၾကပါသည္။

          လူတိုင္း အနည္းႏွင္႔အမ်ား ေဖာ္ျပပါအျမင္အာရံုသံုးမ်ိဳးကို ရယူပိုင္ဆိုင္ထားၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သတိမမူလွ်င္ ဂူႀကီး တစ္ခုလုံးကိုပင္မျမင္ျဖစ္တတ္သည္ဟု အဆိုရွိထားသလို လူတို႔မွာ အာရံုခံမ်က္စိတစ္မ်ိဳး က်န္ရွိေနပါေသးသည္။ ထိုအာရံုမ်က္စိသည္ ကြယ္ေနသည္။ မည္သို႔ေသာ အာရံုမ်က္စိျဖစ္မည္နည္း။ မည္သို႔ အျမင္ၾကည္လာေအာင္ လုပ္မည္နည္း။

Continue Reading | comments

နင္လားဟဲ႔ အျပစ္...

Sunday, July 1, 2012

   
        အျပစ္ရွိတယ္ မရွိဘူးဆိုတာေတြကို သူမ်ားေတြေျပာတာ ၾကားလည္းၾကားခဲ႔ဖူးပါရဲ႕။ ကိုယ္က သူမ်ား ကို ေျပာလည္း ေျပာခဲ႔ဖူးပါရဲ႕။ ကိုယ္႔ကို ေျပာလာတာလည္း ခံခဲ႔ဖူးပါရဲ႕ဗ်ာ။ ကေလးတုန္းကလည္း ကေလးမို႔လို႔၊ လူငယ္ေတာ႔လည္း လူငယ္မို႔၊ လူႀကီးျဖစ္လာ ေတာ႔လည္း လူႀကီးျဖစ္လာလို႔ ဒီစကားေတြနဲ႔ မကင္းႏိုင္ေပါင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ္႔ ေနပါအံုး ဒီအျပစ္ ဆိုတဲ႔စကားႀကီးက ဘာႀကီးတုန္း။ အကုသိုလ္ လို႔ဆိုရ မလား၊ မေကာင္းမႈလို႔ ေျပာရမလား။ မတရားမႈလို႔ပဲ သတ္မွတ္ရ မလား။ အဓမၼမႈလို႔ပဲ ကင္ပြန္းတပ္ ရမ လား။ဒါမွမ ဟုတ္ရင္ အမွားလို႔ေျပာမလား။ ဒါမွမဟုတ္ အဆိုးလို႔ဆိုမလား။ မမွားဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႔ အျပစ္ဆိုတဲ႔စကားကိုပဲ လြယ္လြယ္ သံုးၾကပါစို႔။ အျပစ္ရွိတယ္္၊ မရွိဘူး၊ ေျပာတဲ႔အခါ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစား မိတာတစ္ခုရွိတယ္။ အဲ႔ဒါက အျပစ္ရွိမရွိကို ခ်ိန္ထိုးတဲ႔ စံႏႈန္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ဥပေဒစည္းကမ္းတစ္ခုရွိိတယ္ ဆိုတာကိုေပါ႔။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ေျပာဖို႔ ခ်ိန္ထုိးသတ္မွတ္တဲ႔ ေက်ာင္း စည္းကမ္း ရွိရမယ္။ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ေျပာဖို႔ ဌာနစည္ကမ္းရွိရယ္။ ထို႔အတူ ကုမၸဏီစည္းကမ္း၊ ရပ္ရြာစည္းကမ္း၊ ႏိုင္ငံဥပေဒမ်ား၊ စသျဖင္႔ ရွိရမယ္။ ဒီလိုစည္းကမ္းဥပေဒေတြ မရွိဘဲနဲ႔ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္ဖို႔ မျဖစ္ဘူး မဟုတ္လားဗ်ာ။ ဒါတင္ဘယ္က အံုးမလဲ.. အျပစ္ရွိတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပေန တဲ႔ လကၡဏာေတြလည္း ရွိရအံုးမယ္။ သက္ေသ မရွိဘဲနဲ႔ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ဘယ္႔ႏွယ္ေျပာလို႔ရမွာတုန္း။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ေဆးခန္းကိုလာတဲ႔လူနာက ဘာေရာဂါျဖစ္လို႔ ညာေရာဂါျဖစ္လို႔ ေျပာတဲ႔အခါ ဆရာ၀န္က မ်က္လံုးၿဖဲၾကည္႔ရတယ္ေလ။ ပါးစပ္၊ လွ်ာကိုၾကည္႔ရတယ္ေလ။ အခုေတာ႔ ပုိၿပီးတိက်ေအာင္ ဓါတ္မွန္ေတြ ဘာေတြရုိက္၊ ေသြးေတြစစ္ၾကည္႔ရတယ္ မဟုတ္လား။ လကၡဏာသက္ေသေတြ ၾကည္႔ၿပီးမွ ကြက္တိ 

 ေျပာရတယ္ဗ်။ ဒီေတာ႔ အျပစ္ရွိ တယ္လို႔ေျပာတဲ႔အခါ အျပစ္လုပ္ထားေၾကာင္း လကၡဏာသက္ေသ ရွိရမွာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးဘူးဗ်။ အျပစ္ရွိတဲ႔ သူကို ဘာအျပစ္ဒဏ္ က်ခံသင္႔သလဲဆိုတာ ရွိေသးတယ္။ အျပစ္လုပ္မွေတာ႔ အျပစ္ရဲ႕အဖိုးအခ ခံရမွာေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီေန႔ေထာင္ ေတြရွိေနတာ ဒါ႔အတြက္မဟုတ္ လား။ ဒါေၾကာင္႔တရားရံုးမွာ တရားသူႀကီးက တရားခံကို အျပစ္ထင္ရွားလို႔ ျပစ္ဒဏ္ခ်ေန ပံုေလးကို မ်က္စိ ထဲျမင္ ၾကည္႔လိုက္ပါ။ ဥပေဒ ပုဒ္မ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်နဲ႔ ညွိစြန္းေၾကာင္းသက္ေသထင္ရွားတဲ႔အတြက္ တရား ခံ

 ေမာင္ျဖဴ၊ ေမာင္၀ါ ေထာင္ဒဏ္မည္မွ်က်ခံေစေပါ႔။ ဒါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔ ဒါေတြေျပာေနတာလဲလို႔ မိတ္ေဆြ

 ေမးခ်င္ေမး မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီလို.................

          ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြအားလံုးဟာ လူ႔ေဘာင္ေလာကမွာ အားလံုးလိုက္နာၾကရမယ္႔ လူ႔ဥပေဒႀကီးကို ခ်ိဳးေဖာက္ တဲ႔အျပစ္ ရွိေနၾကတယ္။ အျပစ္ရွိေၾကာင္းလကၡဏာေတြကလည္း အလြန္ထင္ရွားေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အျပစ္ရဲ႕အဖိုးအခ အျပစ္ဒဏ္ကို လည္း ခံဖို႔ရွိေနၾကတယ္။ နားမရႈပ္သြားပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဒီလိုပါ။ လူ႔ေလာကမွာ လူေတြအားလံုးက လိုက္နာရမယ္လို႔ တညီတ ညြတ္တည္း လက္ခံထားာကတဲ႔ လူ႔ဥပေဒႀကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲ႔ဒီဥပေဒက လူမ်ိဳး၊ ဘာသာနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ယဥ္ေက်း မႈနဲ႔မပတ္သက္ဘူး။ ကမၻာ႔ လူသားမွန္သမွ်နဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ႔ လူ႔ဥပေဒျဖစ္တယ။ ဒီဥပေဒက နာမည္မရွိဘူး။ ေခါင္းစဥ္ တပ္မရဘူး။ ဒါေပမယ္႔ မုခ် ရွိေနတယ္။ အဲ႔ဒီ ဥပေဒက တျခားဟုတ္ရိုးလား။ တကိုယ္ေကာင္းမဆန္ရ၊ အတၱမာနမရွိရ၊ ဥပေဒပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ေလာကမွာ အရက္ သမား၊ ဖဲသမား၊ ဘိန္းစား၊ သူခိုး၊ ဓါးျပ၊ လူမိုက္ ဆိုတာ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေတာ႔ သိပ္စည္းလံုးၿပီး ခ်စ္ၾကတာ။ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သတင္း ေလြ႔ေလြ႔ဆိုသလို အတူေနလို႔ရသဗ်။ အခ်င္းခ်င္းအေပၚ သည္းခံမွခံပဲ။ ဖဲသမားခ်င္း ပိုက္ဆံေခ်းဖို႔ သိပ္လြယ္။ ဒါေပမယ္႔ တကိုယ္ ေကာင္းဆန္တဲ႔သူ၊ အတၱမာနႀကီးသူ မ်ားမွာ  ႏွစ္ေယာက္ေနလို႔ေတာင္မရဘူးဗ်။ ဂူတစ္ဂူထဲ ျခေသၤ႔ႏွစ္ေကာင္ေအာင္းလို႔ မျဖစ္ ဘူးဗ်ာ။ ဒါေၾကာင္႔ တကိုယ္ေကာင္း ဆန္တဲ႔သူ၊ ကိုယ္႔ဘို႔ပဲၾကည္႔သူကို ဘယ္လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းကမွ လက္ခံေလ႔မရွိဘူး။ ႏွာေခါင္းရွံဳ႕ၾကသဗ်။ ကိုင္း... အခုမွပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ႔ဆီေရာက္ေတာ႔တယ္။ မိတ္ေဆြက အရက္ေတြ၊ ဘိန္းေတြ၊ ဖဲေတြထားလို႔ ကြမ္းယာ ေဆးလိပ္ေတာင္ ျမည္းစမ္းဖူးမယ္လို႔ မထင္ဘူးဗ်။ ဒါေပမယ္႔ အတၱႀကီးဖူးတယ္မဟုတ္လား။ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္လည္းရွိဖူး တယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။ လိုရင္းရွာေတာ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာဆိုတာ ကိုယ္ကသူ႔ေနရာမွာေနၿပီး ၊ခံစားေပးတာ မဟုတ္လား။ သူ႔ေနရာမွာ ငါဆို ရင္ငါေကာခံႏိုင္ပါ႔မလားဆိုၿပီးေတာ႔ေပါ႔။ လူဆိုတာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အခ်စ္ဆံုးပါ။ ဒီကေန႔ အတၱနဲ႔ ပရ မွ်ရမယ္။ ဘာညာဆိုတာ  ႀကည္႔ေကာင္းေအာင္ေျပာၾကရတာ။ တစ္ကယ္ေတာ႔ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္၊ အတၱစိတ္ဆိုတာ လံုးလံုးပယ္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါမွသာ အျပစ္ကင္းမွာ၊ အကုသိုလ္ကင္းမွာ၊ မတရားမႈ၊ ဆိုးညစ္မႈ၊ မွားယြင္းမႈ ကင္းမွာေပါ႔။ ဒီကေန႔ အဓမၼအမႈေတြ၊ ကံသံုးပါးက်ဴးမႈေတြဟာ ငါ ဆိုတဲ႔ အတၱအေပၚမွီၿပီး ျဖစ္တာမဟုတ္လား။ ငါလိုခ်င္တယ္။ ငါရခ်င္တယ္။ငါ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ငါခံစားခ်င္တယ္။ ဆိုေတာ႔ ငါေတြ ဆံုးပါအံုးေတာ႔မလား။ ဒါေတြကို ျဖည္႔ဆည္းဖို႔ လူေတြလုပ္ၾက၊ က်င္႔ၾက၊ က်ိဳးုစားရုန္းကန္ေနၾကတာကို ဘ၀လို႔ ေခၚၾကတာပဲ မဟုတ္ လားဗ်ာ။ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္၊ အတၱသေဘာေတြေၾကာင္႔ အိမ္ေထာင္မွာမသာယာဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ လင္နဲ႔မယား လွ်ာနဲ႔သြားလို႔ ဆိုၾက  တာမဟုတ္လား။ သားေရးသမီးေရးေကာ ေျပလို႔လားဗ်ာ။ ကၽြန္ယံုတစ္ဖက္ကန္း၊ သားသမီးယံု စံုလံုးကန္းမဟုတ္လား။ လူမႈေရး က်ေတာ႔ေကာ သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္မဆိုးပါတဲ႔။ တကယ္ေတာ႔ သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ သူေတာ္မွကိုယ္ေကာင္းရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ေလ။ သူမေတာ္ရင္လည္း ကိုယ္ကေကာင္းရမွာ။ ဘာသာေရးက်ေတာ႔ေကာ အိုေကလို႔လား။ သဒၵါလြန္းဆြန္းေတာ္ေတာ္ရပ္တယ္ တဲ႔။ ကိုယ္႔အိမ္မွာ အလွဴခံလာရင္ တစ္ခါတစ္ေလဆိုရင္ သဒၵါေသးတယ္။ ကိုယ္ကထည္႔မွန္းသိလို႔ ခဏခဏအလွဴရပ္လာရင္ ကၽြဲၿမီးတို လာတယ္မဟုတ္လား။ ၀န္ခံပါဗ်။ ကိုယ္ေတြ႔မို႔ပါ။ လွဴတဲ႔တန္းတဲ႔အခါ စားၾကေသာက္ၾကနဲ႔ သဒၵါၾကည္လင္ေပမယ္႔  ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္နဲ႔ အိမ္ကိုထည္႔ယူသြားရင္ေတာ႔ အလွဴရွင္စိတ္ဆိုးလာတယ္ မဟုတ္လား။ ၀န္ခံပါ။ ဒါလည္းကိုယ္ေတြ႔ပါ။ စီးပြါးေရးက်ေတာ႔ေကာ သူ႔ ဘက္ကိုယ္႔ဘက္ တကယ္ၾကည္႔ၾကလို႔လား။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာတဲ႔။ တကယ္တမ္း စီးပြါးလုပ္လာၿပီးဆိုရင္ ဘယ္သူ မွအရံႈးမခံၾကဘူး။ စားသံုးသူဘက္ နည္းနည္းမွမၾကည္႔ေပးၾကေတာ႔ပါဘူး။ စစ္ေရးစစ္ရာက်ေတာ႔ေရာ ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ် နင္းပါဗ်ာ။ တကယ္ျဖစ္ၿပီဆို မေကာင္းသူထိပ္၊ ေကာင္းသူထိပ္ပဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာေကာ...?။ လူညီရင္ဤကိုကၽြဲလို႔ ဖတ္ၾကသဗ်။ ဥပေဒ ျပဌာန္းတာလည္းဒီလူေတြပဲ။ ဖ်က္တာလည္းဒီလူေတြပဲ။ တရားစီရင္ေရး က်ေတာ႔ေကာ ဒီလိုပဲ။ ဒမသတ္တရားရွိပါျငားလည္း တိမ္း ပါးငဲ႔ကြက္ လက္ေဆာင္ဖ်က္ သတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ေငြမ်ားတရားႏိုင္လို႔ ဆိုၾကတယ္မဟုတ္လားဗ်။ တကယ္ေတာ႔ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္လံုး လံုးစြန္႔ႏိုင္သူ။ အတၱလံုး၀ကင္းသူ အတြက္ ဘယ္ဘာသာတရားမွ် မလိုပါဘူး။ အခုေျပာခဲ႔တဲ႔ လကၡဏာ သက္ေသေတြကိုၾကည္႔ရင္ ေလာကမွာဘယ္လူသား တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် လူ႔ဥပေဒသႀကီးကို တင္းျပည္႔က်ပ္ျပည္႔ မလိုက္နာေနဘူးဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါကို မိတ္ေဆြ ၀န္ခံရမွာျဖစ္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းလံုး၀ ၀န္ခံထားပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြက တကိုယ္ေကာင္း ဆန္တာ၊ အတၱႀကီးတာမေကာင္းမွန္းသိတယ္။ မေကာင္းဘူးလို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ သူမ်ားကိုလည္း သင္ေပးၾကတယ္။ လူဆိုတာ သူမ်ားက မာနႀကီးရင္၊ အတၱႀကီးရင္ မေကာင္းဘူးလို႔လက္ညိဳးထိုးတတ္ေပ မယ္႔ ကိုယ္႔ကိုသူမ်ားက ေထာက္လာ ရင္ေတာ႔ ဟိုလုိျဖစ္လို႔၊ ဒီလိုျဖစ္လို႔ ဆိုၿပီး ေခါင္းေရွာင္ၾကတယ္။ တာ၀န္မယူၾကဘူး။ တျခားသူကိုျဖစ္ေစ၊ အေျခေန တစ္ခုခုကိုျဖစ္ေစ လြဲခ်ၾကတယ္။ ဒါကို မိတ္ေဆြ မျငင္းပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အျငင္းပါဘူး။ ကိုယ္ေတြ႔မဟုတ္လားဗ်ာ။

          ဒီေတာ႔ ေျပာခ်င္တာက မိတ္ေဆြေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ လူ႔ဥပေဒသႀကီးကိုေဖာက္ေနၾကတယ္။ဒီအတြက္ လကၡဏာေတြက လည္း စာဖြဲ႔လို႔မကုန္ႏိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအတြက္ လူတိုင္းဟာ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ႏွလံုးကင္းဖို႔၊ အတၱလံုးလံုးကင္းဖို႔ ပ်က္ကြက္မႈ ဆို တဲ႔ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးေၾကာင္႔ ဓမၼလို႔ေခၚတဲ႔ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ တရားသူႀကီးကေပးမယ္႔  အျပစ္ဒဏ္အက်ိဳးဆက္ကိုခံ ဖို႔ရာႏႈန္းျပည္႔ေသခ်ာေနပါၿပီ။ ဒါကို ဘယ္လိုသိႏိုင္ပါ႔မတုန္း။ ဒါကို စဥ္းစား ၾကည္႔ေတာ႔ လူမွန္ရင္ေသရမွာကို ေၾကာက္တယ္။ ေသတယ္ ဆိုတာ ဘာႀကီးလဲလို႔ေမးေတာ႔ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ သြားေလသူမ်ားရဲ႕ အသက္ထြက္တာကို ျမင္ဖူး၊ ႀကံဳဖူးပါရဲ႕။ ေသတာကမခက္ပါဘူး။ ၾကလည္းမၾကာပါဘူး။ လက္ေျဖာက္ တခ်က္၊ မ်က္စိတမွိတ္အတြင္း ျဖစ္သြား၊ ၿပီးသြားႏိုင္တဲ႔ကိစၥ။ တကယ္ေတာ႔ လူေတြ ေသရမွာ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ေသၿပီးႀကံဳရမယ္႔ဘ၀ကို ေၾကာက္တာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က မီးပြိဳင္႔ေတြမွာ မီးနီျပရင္ ကားေတြက ရပ္ရ တာပါပဲ။ မီးနီက ဘာမွ လာမလုပ္ဘူး။ တကယ္ေတာ႔ မီးနီရင္ကားေတြရပ္တာဟာ မီးနီျဖတ္ရင္ႀကံဳရမယ္႔ ဒဏ္ကိုေၾကာက္ လို႔ပါပဲ။  ဒီလိုပဲ လူေတြေသရမွာေၾကာက္တာက ေသၿပီးရင္ရင္ဆုိင္ရမယ္႔ ဘာမွန္းမသိတာႀကီး ကို ေၾကာက္တာျဖစ္ တယ္။ ေသၿပးီရင္ဆိုင္ရမွာက အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ႏွစ္ခုတည္းပါပဲ။ ေကာင္းတာလုပ္ေကာင္းတာျဖစ္၊ မေကာင္းတာျဖစ္ နိယာမအရ ဆိုရင္ မေကာင္းတာကပိုၿပီးေသခ်ာ ေနပါတယ္။ ဒါဆို ေသၿပီးေနာက္ဘ၀က မေကာင္းတာ ေျမႀကီးးလက္ခတ္မလြဲပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ လူေတြဟာ မေကာင္းတာကိုႀကံဳမွာ ေၾကာက္ၿပီး   ေသရမွာကို ေၾကာက္ေနတယ္လို႔ေျပာရင္ ယုတၱိရွိတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဒီဒုကၡထဲက လြတ္ေအာင္ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ၾကမလဲ? ဒါကို စဥ္းစားၿပီး အေျဖရွာၾကပါစို႔...................

          ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ။ ဒါနဆို ေပးကမ္းျခင္း၊ ကုသိုလ္ေပါ႔။ အကုသိုလ္ကိုကုသိုလ္နဲ႔ ေခ်မယ္၊ေထ မယ္။ သခ်ၤာ နည္းနဲ႔ေပါ႔။ ျဖစ္မလား၊ မေသခ်ာဘူး။ ဘာေၾကာင္႔ဆို အေရအတြက္တူေပမယ္႔ အရည္ အေသြးကမတူၾကေလဘူး။ လူေတြက ကုသိုလ္ကို ေၾကာက္လို႔ လုပ္တာ။ ဒါမလုပ္ရင္ မျဖစ္တဲ႔အေနန႔ လုပ္တာ။ အကုသိုလ္က်ေတာ႔ ႀကိဳက္လို႔ လုပ္တာ။ စိတ္ထဲကေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ လုပ္တာ။ ဒါျဖင္႔ သီလက်ေတာ႔ေကာ။ သီလဆိုေတာ႔ ေဆာင္ရန္နဲ႔ ေရွာင္ရန္ ျဖစ္တယ္။ သီလနည္းနဲ႔ဆိုရင္ေတာ႔ အခက္ခဲႏွစ္ခုရွိတယ္။ ပထမတစ္ခုက သီလဆိုရင္ အားလံုးကိုထိန္းဖို႔လိုတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ တစ္ခုက်ိဳးရင္ အားလံုးက်ိဳးလို႔ပါ။ ဒီေန႔ လူေတြထင္ထားတာက ငါးပါး သီလမွာ တစ္ပါးက်ိဳးရင္

 ေလးပါးေတာ႔ က်န္ေသးတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ မုသာ၀ါဒကလြဲၿပီး က်န္တာထိန္တယ္ဆိုတဲ႔သူမွာ ဘာမ်ားက်န္ မလဲ? အကုန္ကုန္ၿပီပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ တစ္ကယ္ေတာ႔ သီလဟာအေရအတြက္မ်ားေပမယ္႔ တစ္လံုးတစ္၀သေဘာေဆာင္တယ္။ သီလဆိုတာ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါးဆက္ႏြယ္ခ်ိတ္ဆက္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ သီျခားစြာလြတ္ကင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သီးျခားစီ ကင္းလြတ္ၿပီး သူ႔သေဘာသူေဆာင္တဲ႔ သီလမ်ား နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ ဓမၼဆိုရင္လည္း ေရွ႕ေနာက္မညီတဲ႔၊ ဆီေလ်ာ္ စပ္ဟပ္မႈကင္းတဲ႔ဓမၼမည္ကာ မတၱႀကီး 

 ျဖစ္ေတာ႔မွာေပါ႔။ သီလမွာရွိတဲ႔ ေဆာင္ရန္နဲ႔ေရွာင္ရန္ဟာ သေဘာအတူတူပါပဲ။ လူေတြက ေရွာင္ရန္ ကို သတိထားၾကေပမယ္႔ ေဆာင္ ရန္ကိုေတာ႔ အေျခေနေပးမွလု္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါမမွန္ပါဘူး။ မေကာင္းတာ ကိုေရွာင္ျခင္းနဲ႔ ေကာင္းတာကိုေဆာင္ျခင္းဟာ တန္းတူအေရး ႀကီးပါတယ္။ ဒီေန႔ လူသားအမ်ားစုရဲ႕ ျပႆ နာက မေကာင္းတာကိုမေရွာင္တဲ႔ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းတာကိုသိလ်က္နဲ႔ေရွာင္ၾက တဲ႔ျပႆ နာ 

 ျဖစ္တယ္။ ဒီကေန႔ ကမၻာႀကီးအက်ည္းတန္တာဟာ လူေတြမေကာင္းမႈက်ဴးတာေၾကာင္႔ လို႔ အဓိကေျပာရ မွာထက္ ဘာလုပ္ ရင္ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို သိလ်က္နဲ႔ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳေနလို႔ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရ မွာျဖစ္ တယ္။ မိတ္ေဆြဘ၀မွာလည္း ေကာင္းတာကိုလုပ္ သင္႔ေၾကာင္းသိလ်က္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ သူမ်ား ကိုလြဲခ်မႈပိုမ်ားလိမ္႔မယ္။ ေနာက္ဆံုးအခက္ခဲက ဘာ၀နာဆိုရာမွာ စိတ္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈကိစၥ။ ကံသံုးပါးမွာ မေနာကံဟာ အဆိုးဆံုး၊ အခက္ဆံုးလို႔ ဆိုတယ္ဗ်။ စိတ္တစ္ခုကိုထိန္းႏိုင္ရင္အားလံုးေျပလည္

သြား မွာျဖစ္ေပမယ္႔ အခက္ဆံုးကလဲဒါပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ိန္ေတာ႔ျဖစ္လာမယ္ ေမွ်ာ္ၿပီး ႀကိဳးစားေနေပ မယ္႔ ဒီလိုႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ေတာင္စြယ္ ေနကြယ္ေနၾကရတယ္။ စား၀တ္ေနေရး၊ သားေရးသမီးေရး၊ ရပ္ေရး ရြာေရး၊ အေရးေပါင္းမ်ားစြာထဲမွာ ရုန္းကန္ေနရတဲ႔ လူေတြကထုနဲ႔ ေထးမဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ႔ ေသျခင္း တရားက ဒီေန႔လား? မနက္ျဖန္လား? မေျပာႏိုင္တဲ႔ဘ၀။ ဒီေန႔ကမၻာႀကီးက ပိုၿပီးပူေႏြးလာေနလို႔ ရာသီဥတုေတြေျပာင္းျပန္ ျဖစ္လာရတယ္။ ကပ္ေဘးေတြတိုးလာတယ္။ စစ္မက္ေရးရာေတြ ပိုၿပီး ၾကားလာရတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြပိုၿပီး ႀကီးလာ ေနတယ္။ လူေတြရဲ႕စာရိတၱပိုၿပီး က်ဆင္းလာေနတယ္။ ဒီလိုအေျခေနမွာ မိတ္ေဆြဘာလုပ္မလဲ! အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဓမၼတရား ရံုးရဲ႕ စီရင္ခ်က္အျပစ္က ဘယ္လို ရုန္းထြက္မလဲ!

Continue Reading | comments

အမွတ္တမဲ႔မွ အမွတ္တရသို႔..

      
        အမွတ္တမဲ႔နဲ႔ အမွတ္တရဆိုတဲ႔ စကားေတြက မိတ္ေဆြေျပာဖူးမွာပါ။ ဒီစကားႏွစ္လံုးမွာ အမွတ္တရ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပိုၿပီးစိတ္ေတြ႔တယ္။ လူေတြ သူမ်ားအေပၚအမွတ္တမဲ႔ရွိတတ္ေပမယ္႔ ကိုယ္႔ကိုေတာ႔အမွတ္တရသာ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ မဟုတ္လား။ အမွတ္တမဲ႔နဲ႔ အမွတ္တရ ဘာကြာသလဲ? အမွတ္တမဲ႔ဆိုတဲ႔အခါ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ခံစားခ်က္လည္းကင္းတယ္။ ဆင္ျခင္ ဥာဏ္လည္း မပါဘူး။ ဒီေတာ႔ အမွတ္တမဲ႔ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္မိတဲ႔အခါတိုင္း ဘာကိုဘာ႔ေၾကာင္႔လုပ္ရတယ္ဆိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ ခ်က္နဲ႔ လုပ္တာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ၀မ္းသာျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းသေဘာ၊ ေမတၱာေစတနာ သေဘာေတြ လည္း မပါေတာ႔ဘူး။ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးဆက္စပ္ ၿပီး ေတြးေခၚလုပ္ေဆာင္မႈမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ အမွတ္တမဲ႔ေတြဟာ အႏႈတ္သေဘာျဖစ္တယ္။ အမွတ္တမဲ႔ ျဖစ္ခံရသူမွာ စိတ္ အားငယ္ၿပီး သိမ္ငယ္စရာ

 ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ အမွတ္တရက်ေတာ႔ ဒီလိုမဟုတ္ျပန္ေလဘူး။

          အမွတ္တရ လုပ္ကိုင္ေျပာဆိုႀကံစည္မႈေတြမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါတယ္။ ပန္းတိုင္ရွိတယ္။ ခံစားခ်က္ လည္းပါတယ္။ ေကာင္းတယ္ ေျပာေျပာ၊ ဆိုးတယ္ေျပာေျပာ ေစတနာစိတ္သေဘ ယွဥ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကံ ေျမာက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အမွတ္တရေတြ က ဆင္ျခင္ဥာဏ္နဲ႔လုပ္တာေတြျဖစ္တယ္။ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးဆက္စပ္ပံုကို နားလည္ၿပီး ကိုယ္ေမွ်ာ္လင္႔တဲ႔အက်ိဳးကိုရခ်င္လို႔ ဒီအက်ိဳး ကိုျဖစ္ေစတဲ႔ အေၾကာင္းတရားကို အမွားအမွန္ အေကာင္းအဆိုးေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္မႈနဲ႔ လုပ္ေဆာင္တာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မိတ္ေဆြ လည္း အမွတ္တရပဲျဖစ္ခ်င္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္။ မိတ္ေဆြ သေဘာတူပါရဲ႕လား?

          စဥ္းစားဖို႔က ေလာကႀကီးထဲမွာ မိတ္ေဆြရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟာ

 ေလာကထဲမွာ အမွတ္တမဲ႔ေတြ လား? အမွတ္တရေတြလား? အမွတ္တမဲ႔လို႔ အရင္ေျပာၾကည္႔မယ္။ အမွတ္တမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ လူ႔ဘ၀မွာပန္းတိုင္ထားဖို႔ မလိုဘူး။ လူ႔ဘ၀အဓိပၸါယ္၊ အႏွစ္သာရ၊ လူပီသမႈေတြဟာ ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာေတြကလည္း လုပ္ခ်င္လုပ္၊ မလုပ္ခ်င္ေနဆိုတဲ႔ သေဘာရတယ္။ စာရိတၱဆိုတာလည္း မလိုေတာ႔ဘူး။ ရိုးသားမႈေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားေတြ၊ ပရဟိတသေဘာေတြ ဒါနသီလဘာ၀နာဆိုတာေတြ၊ မိဘေက်းဇူး၊ ဆရာ႔ေက်းဇူးေတြ၊

 ေလာကပါလတရားေတြအားလံုးအားလံုး သဲထဲေရသြန္ေပါ႔။ ဘာျဖစ္လို႔ လဲဆိုေတာ႔ ဒါေတြအားလံုးက ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔၊ ခံစားခ်က္ေစတနာနဲ႔၊ ေၾကာင္းက်ိဳးသိမႈေတြနဲ႔လုပ္ရတာမ်ိဳးေၾကာင္႔ပါပဲ။ .................... ဒါဆို အမွတ္တရလို႔ ျပင္ၿပီးေျပာၾကည္႔မယ္။ လူ႔ဘ၀မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသိရေတာ႔မွာေပါ႔။ ပန္းတိုင္ထားရေတာ႔မွာေပါ႔။ လူ႔ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸါယ္ အႏွစ္သာရေတြကို ရွာရေတာ႔မွာေပါ႔။ ေက်းဇူးေတြ သိရေတာ႔မွာေပါ႔။ အမွတ္တမဲ႔ေနလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ အေျဖရတာ၊ မရတာအသာထား ရွာရမယ္႔တာ၀န္ ရွိလာၿပီ။ မိတ္ေဆြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည္႔လိုက္ပါ။ ေရေျမေတာေတာင္သဘာ၀ေတြ၊ တိရိစၦာန္ ေတြဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္အသီသီးအတြက္ရွိေနၾကတယ္။ လမင္းႀကီးက ညမွာသာဖို႔ေပါ႔။ ေျမႀကီးကျမက္ပင္ေတြ အတြက္၊ ျမက္ေတြက တိရိစၦာန္ေတြအတြက္၊ တိရိစၦာန္က လူေတြအတြက္ရွိရတယ္ဆို္ွမွားမလား။ ဒါျဖင္႔ လူက ဘာအတြက္မ်ား ျဖစ္မလဲ?  ၿပီးေတာ႔ လူမွာ တိရိစၦာန္ထက္သာတဲ႔ သိစိတ္ရွိတယ္။ မွားမွန္ ေကာင္းဆိုး ခြဲတတ္တယ္။ ဘုရားတရားသိတယ္။ ၀ဋ္ကိုေၾကာက္တတ္တယ္။ လူ႔ခႏၵာအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခ်င္းကလည္း သူ႔တာ၀န္နဲပသူ။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔သူ။ ပိုၿပီး ထူးဆန္းတာက စိတ္ဆိုတဲ႔ လူရဲ႕ အာရံုကိုသိ တတ္တဲ႔ သေဘာပဲ။ ဒါဆို လူဟာ အမွတ္တရအျဖစ္ ေပၚထြန္းလာတယ္ဆိုတာကို လက္ခံၿပီလား။ ဒါျဖင္႔ ဘယ္လိုမ်ား အမွတ္ရဘ၀ကို ေရာက္လာရပါလိမ္႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမ်ားေလာက ထဲျဖစ္တည္လာပါလိမ္႔။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔အရင္ဘ၀က ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္ဆိုရင္ အဲ႔ဒါကိုျဖစ္ေစ တဲ႔ အရင္ဘ၀ကေရာ? အဲ႔ဒါျဖစ္ေစတဲ႔ ေရွးေရွ႕ဘ၀ကေရာ၊ အဲဒါကို ျဖစ္ေစတဲ႔ေရွ႕ေရွ႕ေရွ႕ ဘ၀ကေရာ..............???????????? တစ္နည္းအားျဖင္႔ သံသရာထဲက ကၽြန္ေတာ႔ဘ၀ရဲ႕ ကနဦးအမွတ္(၁)ဘ၀က ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ႔တာပါလိမ္႔။

Continue Reading | comments

၀ဋ္ နဲ႔ ၀တ္

          
           ၀ဋ္နဲ႔၀တ္က အသံထြက္ခ်င္းတူေပမယ္႔ အဓိပၸါယ္ကြဲတယ္ဗ်။ ၀ဋ္ဆိုတာ ကိုယ္ျပဳခဲ႔တဲ႔ အေၾကာင္းတရားအတိုင္း အက်ိဳးတရားကုိ ကိုယ္ျပန္ရိတ္သိမ္းရတာ ကိုဆိုတာ။ ၀ဋ္အၿမဲ ငရဲအပ ဆိုတယ္မဟုတ္လား။ ငရဲဆိုတာ မႀကံဳရင္ရွိမယ္။ ၀ဋ္ကေတာ႔ လည္ကိုလည္တယ္ေပါ႔။ ဒီနိယာမ တရားက ေကာင္းလည္းေကာင္းတယ္၊ ဆိုးတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ေကာင္းတယ္ဆိုတာက ဒီလို။ ၀ဋ္လည္မွာ ၀ဋ္လိုက္မွာေၾကာက္ ေတာ႔ သိပ္ၿပီး မဆိုးရဲဘူး။ အသိတရားေလးနဲ႔ေနၾကတာေပါ႔။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္႔အ တြက္ေကာင္းတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဒီနိယာမကဆိုးတာ လည္း ရွိတယ္။ ဆိုးတယ္ဆိုတာက ကို္ယ္က အကုသိုလ္တစ္ခုခုလုပ္မိတယ္ဆိုပါစို႔။ ၀ဋ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ဖာသာ ကိုယ္႔စိတ္ႀကိဳက္ျဖည္ယူလို႔ မရဘူး မဟုတ္လား။ ကိုယ္႔စိတ္ႀကိဳက္ျဖည္ယူလို႔ရမွေတာ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး ေငြနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ရွင္းလိုက္ 

မွာေပါ႔။ ဘယ္ရမွာလဲေနာ္။ တစ္ခုပဲစဥ္းစားႀကည္႔။ ကိုယ္ကသူ႔အသက္သတ္လို႔ ေထာင္က် တယ္ပဲ ထားအံုး။ ေထာင္ကထြက္လာရင္ၿပီးၿပီဆိုေပမယ္႔ သံသရာမွာ မၿပီး ဘူးဗ်။ လာအံုးမွာ။ ဥပေဒက ၿပီးေပမယ္႔ သံသရာကမၿပီးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ၀ဋ္ဆိုတာ ျဖည္လို႔မရဘူး။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုကျဖည္ 

 ေပးမွကိုယ္ကလြတ္တာေလ။ဒါေပမယ္႔အဲ႔ဒီလိုလည္းအျဖည္ခံရေရာကိုယ္ကလည္းသံသရာေရွာ႔ရွိ

ေရာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ၀ဋ္အၿမဲ ငရဲအပဆိုတာ ေကာင္းလည္းေကာင္းဆိုးလည္းဆိုးတယ္။ ကိုယ္က အကုသိုလ္မကင္းႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ေတာ႔ မေကာင္းတာလုပ္ရင္မေကာင္း တာျဖစ္မယ္ဆိုတဲ႔ စကားႀကီး က ဘယ္မွာလာၿပီး သတင္းေကာင္းျဖစ္ေတာ႔မွာလဲ။ သံူသရာ၀ဋ္ကေစာင္႔ေနၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီကမၻာမွာ ၿပီးျပည္႔စံုတဲ႔လူရယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေတာင္မရွိဘူး။ မတ္ေဆြသေဘာတူရဲ႕လား။ ရုပ္အေခ်ာဆံုး၊ ပညာအတတ္ဆံုး အခ်မ္းသာဆံုး၊ အရွိန္အ၀ါအရွိဆံုး၊ ဥာဏ္အေကာင္းဆံုးဆိုတာ 

 ေလာကမွာမရွိဘူးေလ။ ဒါေတြက ႏိႈင္းၿပီးသာေျပာေနၾကတာ။ လူမွန္ရင္ တစ္ေနရာေတာ႔ ခ်ိဳ႔တဲ႔ေနၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒီလို မျပည္႔မစံုျဖစ္ေနတာဘာေၾကာင္႔လဲဆိုၿပီး အေျဖရွာရင္ ၀ဋ္လို႔ေျဖရ မလားပဲ။ ၀ဋ္ရွိလို႔ မျပည္႔စံုတာ၊ ခ်ိဳ႕တဲ႔တာေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ ေလာကမွာ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ၊အတၱ ကင္းသူဆိုလို႔လဲ ေလာကမွာမရွိဘူးေလ။ အနဲနဲ႔အမ်ားသာကြာတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔ဒါကို လည္း၀ဋ္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္ပါတယ္။၀ဋ္ရွိလို႔ၿပီးျပည္႔စံုသူမျဖစ္ရတာ၊ ေလာဘေဒါသေမာဟအတၱ 

မကင္းၾကတာ၊ အိုရနာရေသရတာလို႔ ေျပာရင္ မမွားပါဘူး။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ လူသာအားလံုးဟာ ၀ဋ္သူ ၀ဋ္သားေတြေပါ႔။ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ေနာက္ခံသမိုင္း၊ ထံုးတမ္းေတြမတူေပမယ္႔ ၀ဋ္သူ၀ဋ္သားေတြျဖစ္ပံု ကေတာ႔ အတူတူပါပဲ။

          တ၀မ္းပူနဲ႔ သတ္တဲ႔၀တ္ကေတာ႔ ၀တၱရားေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါကေတာ႔ေကာင္းတယ္ဗ်။လုပ္သင္႔တာ 

 ေတြလို႔ လူတိုင္းကရႈျမင္ၾက တတာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ လင္၀တ္၊ မယား၀တ္၊ သားသမီး၀တ္၊ မိဘ၀တ္၊ ဆရာ၀တ္၊ အႀကီးအကဲ၀တ္၊ ငယ္သား၀တ္၊ မိတ္ ေဆြ၀တ္၊ သာသနာအရွင္သူျမတ္မ်ား ၀တ္ရယ္လို႔ ရွိၾကတယ္မဟုတ္လား။ဒီလို၀တ္ေတြေက်သူကို လူ႔ေဘာင္ကတန္ဖိုးထား တယ္။ အတုယူေလးစားတယ္။ ခ်ီးေျမွာက္ၾကတယ္။ မဂၤလာတရားေတြျဖစ္လို႔ သံသရာမွာေကာင္းစားမယ္႔ တရားေတြလို႔ ျမင္တယ္။ဒါေၾကာင္႔ငယ္ရြယ္တဲ႔အခ်ိန္ကတည္းကကေလးသူငယ္ေတြကိုလူႀကီးသူမ 

ေတြက  မဂၤလာ၀တ္ေတြသင္ေပးရတာ ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒီ၀တ္ေတြ အကုန္အစင္ေက်ရဲ႕လား လို႔ ေမးျပန္ရင္ေတာ႔  ဟင္႔အင္းလို႔ေျဖရမွာပါ။ ဒါေတြေကာင္းမွန္းသိ တယ္။ လုပ္သင္႔တယ္ဆိုတာ သိတယ္။  နားလည္တယ္။ လုပ္ဖို႔သူမ်ားကိုလည္း ကိုယ္ကအားေပးေနတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္လုပ္သလဲေမးရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ခဲ႔တယ္။ လုပ္ေနတယ္ပဲေျဖရပါတယ္။ အကုန္အစင္လုပ္ၿပီးၿပီလို႔ မ ေျပာႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ဒီ၀တ္ေတြက အကုန္အစင္လုပ္ဖို႔ လိုတဲ႔ ၀တ္ေတြပါ။ လုပ္ႏိုင္တာလုပ္ၿပီး မလုပ္ႏိုင္တာခ်န္ထား သေဘာမရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ မရတာခ်န္ထားဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ခ်န္ရမွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ၿပီးရမွာလဲဆိုတာ ကို မသိလို႔ပါပဲ။ လူေတြကကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ကိုယ္သတ္မွတ္ၿပီး ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေဖာ႔ေတြးေတြးတာေတာ႔ရွိတာေပါ႔။ စည္းကမ္းဆိုတာ ခ်က တည္းက လိုက္နာဖို႔ရည္ရြယ္ထားတာပါ။ မလုပ္ႏိုင္တာခ်န္ထားလို႔ေျပာရင္ ပ်က္ၿပီေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔၀တၱရားဆိုတာ အားလံုးကုန္ စင္ေအာင္လုပ္ဖို႔ တာ၀န္ရွိၾကတာပါ။ လူမွန္ရင္ ၀တ္ကိုျဖည္႔ဆည္းရမယ္ဆိုတာ  ယဥ္ေက်းတဲ႔လူ႔ေဘာင္က လက္ခံထားတာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ လူဟာ ေမြးလာကတည္းက၀တ္သူ၀တ္သားအျဖစ္ေမြးလာတာပါ။ ကေလးကစၿပီး သက္ႀကီးရြယ္အို ဘ၀အထိ အသက္အရြယ္၊ အလုပ္အကိုင္၊ ေနရာဌာနအလိုက္ ၀တ္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖည္႔က်င္႔ၿပီး အသက္ရွင္သြားၾကရပါတယ္။ လူမွနသမွ် ၀ဋ္သူ ၀ဋ္သားမ်ားျဖစ္သလို ၀တ္သူ၀တ္သားမ်ားလည္း 

 ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အတၱမာန၊ ကိေလသာကင္းသူ၊ အိုနာေသဒုကၡလြတ္သူ တစ္ဦးမွ်မရွိလို႔ ၀ဋ္သူ၀ဋ္သားျဖစ္သလို ေကာင္းတာမွန္သမွ်၊ တရားတာမွန္သမွ်၊ ဓမၼမွန္သမွ်၊ ကုသိုလ္ မွန္သမွ်၊ စာရိတၱနဲ႔၀ါရိတၱမွန္သမွ်၊ သီလမွန္သမွ်၊ အကုန္အစင္ျဖည္႔က်င္႔ေဆာက္ တည္ အသက္ရွင္ဖို႔ တာ၀န္ရွိၾကတဲ႔၀တ္သူ၀တ္သားမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။ကိုင္း၊၀ဋ္ကလည္းရွိတယ္။ 

 ၀တ္ကလည္းရွိတယ္။ ၀ဋ္ကိုေရွာင္လို႔မရသလို၊ ၀တ္ကိုလည္းမေရွာင္သင္႔ဘူး။ ဒုကၡနဲ႔ကိေလသာကိုလည္း သတ္လို႔မရသလို ဒါန၊သီလ၊ဘာ၀နာကို အကုန္အစင္ျဖည္႔က်င္႔ဖို႔ တာ၀န္ႀကီးက ရွိေနတာေပါ႔။ ကိုယ္တိုင္လည္း၀ဋ္သူ၀ဋ္သားျဖစ္ ၀တ္သူ၀တ္သားလည္းျဖစ္ေနတဲ႔ မိတ္ေဆြပဲအေျဖရွာၾကည္႔ ပါေတာ႔။ ၀ဋ္နဲ႔၀တ္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာႏွစ္ခု အၿပိဳင္အဆိုင္ တြန္းလွန္ဖိစီးေနတဲ႔ ၀ဲၾသဃထဲက မိတ္ေဆြရဲ႕ လူဘ၀ဆိုတာ ဒါပဲလား။ ၀ဋ္နဲ႔၀တ္ ဘယ္သူက အႏိုင္ယူသြားမွာပါလိမ္႔။ ဒီေတာ႔ ဘယ္လိုအက်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္လာမွာပါလိမ္႔။

          တမလြန္မွာ၀ဋ္မလည္ရေအာင္ ၀တ္ကျဖည္႔ဆည္းေပးႏိုင္မွာလား။ ၀တ္မွန္သမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္သြားေအာင္ ၀ဋ္ကပဲ ခ်ည္ပစ္လိုက္ေလမလား။ ျဖည္ႏိုင္ရင္ျဖည္။ မျဖည္ႏိုင္ရင္ အခ်ည္ခံရေတာ႔မယ္ထင္ပါရဲ႕။

Continue Reading | comments